به نـام آب، به نـام فـرات، نـام شـمـا            مـن آفـريـده شـدم تا كـنـم سـلام شـما

نوشتـه‌اند به روی جـبين مـا دو نفــر            شما غـلام حـسـين و منـم غـلام شـما

خوشا به حال پـر و بال اين كـبوترها            گهي به بام حسين و گهی به بـام شما

تو آن هميشه امامی و ما همان مأموم            به قـامتـی كه گـرفـتـيـم بـا قـيـام شما

تو مـاه بودی و نزديك آب ها كه شدی            تـمام عـلـقـمـه پـا شد به احتـرام شما

هـزار بـاده، هـزاران پيـاله می روئـيد            همين كه تير رسيد و شكست جام شما

 همين كه نالـۀ ادرك اخـايـتان پيـچـيد            شـكـست قـامـت طوبـائـی امـام شـمـا

 مسير علـقمه را بوی انـكسار گرفت            چه حس بی رمقی بود در كلام شما؟!

 به حال و روز بلندای تو چه آوردند            تـمـام عـلـقـمـه پر گـشته از تمامِ شما